ညီမေလး ဖတ္ဖို႔

တခါတခါ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေၾကကြဲတတ္တာက လြဲရင္ (ညီမေလးဖတ္ဖို႔)
====
ေန၀င္သြားၿပီးမွ အိပ္တန္းျပန္ဖို႔ ေနာက္က်မွန္းသိခဲ့သလို
တခါတခါ တေယာထိုးသံဆီ ရြက္လႊင့္သြားတဲ့ သေဘာၤဟာ
ကိုယ့္ ရဲ႕တိမ္းေစာင္းမႈေပါ့...။

ေခါင္းျဖစ္လိုက္ ပန္းျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဘ၀ဟာ
ဆယ္ျပားေစ့ထက္မပိုပါဘူးလို႔....
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ညီမေလးရဲ႔ ပုခံုးဖ်ားမွာ နားခ်င္ရဲ႕
မ်ဥ္းျပိဳင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြဟာ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ ဆံုမွတ္ရွိသလား

" တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ ပန္းေတြက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ ေမႊးပါတယ္ "
ငါးဆယ္တန္အႏြမ္းေလးေပၚက ျခေသၤ့ဟာ
ေတာသံုးေထာင္ကိုေတာ့ ဘယ္ပိုင္စိုးပါ့မလဲ.. ညီမေလးရယ္။

(သို႔ေပေသာ္လည္းေပါ့...)
ညီမေလးရဲ႕ ေျခေထာက္က ဆူးတစ္ေခ်ာင္းကို
တယုတယထြင္ေပးခ်င္တာက လြဲရင္
အခ်စ္ဆိုတာ လူၾကားေကာင္းရံုလွည့္ဖ်ားထားတဲ့
မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဗၼာန္ပါပဲ။

ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ယုတၱိေဗဒမွာ
တစ္ခါတစ္ခါ ခံစားမႈက ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းဆန္တယ္။

(ညီမေလးရယ္..)
ဟိုး..အိႏၵိယျပည္မွာ တာ့ခ်္မဟာဆိုတာ ရွိသေပါ့
" ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပန္ခြင့္ရမွာ ပန္းမဟုတ္ရပါဘူး"
ျမက္ပင္ေတြလုပ္ၿပီး စိမ္းလန္းပစ္လိုက္ရတာလည္း
မွတ္တိုင္မစိုက္ရတဲ့ သိတတ္ျခင္းေတြပါပဲ ညီမေလးရယ္။

အလင္းႏွစ္(Blogger)
22.11.2012
Credit